امام سجّاد عليه‏ السلام چون وضو مي‏ گرفت و خود را براي نماز آماده مي‏كرد، رنگ رخسارش دگرگون مي‏شد و چون از علت آن مي‏پرسيدند، پاسخ مي‏داد: آيا مي‏داني كه مي‏خواهم به آستان چه بزرگي راه يابم و در برابر چه مقامي قرار بگيرم» بارها مي‏ديدند كه امام زين‏ العابدين عليه‏ السلام وضو گرفته و براي رسيدن وقت نماز به انتظار نشسته است. در اين حال از شدّت خضوع در برابر حق و احساس بندگي به درگاه او، آثار نگراني در صورتش ظاهر بود.

طاووس بن كيسان يماني از تابعين مشهور و از اصحاب امام زين العابدين عليه ‏السلام مي‏گويد:

«در حجر اسماعيل، امام را ديدم كه سرگرم عبادت و مناجات با پروردگار بود. وقتي به نماز مي‏ ايستاد، رنگ چهره‏ اش گاه زرد و گاه گلگون مي‏ گشت. بيم از خدا در اندامش متجلي بود و چنان نماز مي ‏گزارد كه گويي آخرين نماز اوست. چون به سجده مي‏رفت، تا دير زمان در سجده مي‏ماند و چون سر بر مي‏داشت، قطرات عرق بر بدنش جاري بود. همواره تربت سيدالشهداء عليه‏السلام همراه داشت و جز بر آن پيشاني نمي‏ نهاد»

منابع:1. ارشاد، ج 2، ص 163. 2. سيراعلام النبلاء، ج 4، ص 393 ـ 394.